دنيا
|
مینویسم.. مثل همیشه از تنهایی.. از قلب شکسته .. از یاد گذشته.. از احساس گذشته احساسم را میگذارم.. وجودم را میگذارم این همه تنهایی .. این همه بی کسی نامت را که میبینم دستانم ار هیاهوی نامت جان میگیرند عقلم از گرمای نامت کنج دلش را می سپارد به همان خاطره ها.. که بودنت در آن , زندگی را به یادم می آورد به خیالم در آن روز های تنهایی زندگی از زبان دیگری آغاز شد از زبان دلم... از زبان دل تنهای غم زده.. که خزان به غم پنهانش زده نامت که می آید عقلم از ریاست به کف آید.. قلبم از فلاکت به صندلی ریاست آید فرمان عشق را کسی جز دل ندهد.. اما جدایی را عقل میدهد ای داد ار غم فراق.. رسد روزی که به سر آید این فراق؟ جز خدا توانگر کسی نیست.. که شود دست به دامنش شد برای فارغ آمدن از این فراق..
نظرات شما عزیزان:
|
About
به وبلاگ من خوش آمدید
Home
|
